bemiddeling 

Regelmatig hoor ik mensen over bemiddeling spreken als over een soort compromis: een beetje geven en nemen, een beetje water in de wijn doen om uit de impasse te geraken. Maar dit kan de onaangename nasmaak geven dat er eigenlijk te veel is toegegeven. Het kan er toe leiden dat men voor de toekomst waakzamer zal toekijken om zich niet meer te laten doen'. Eigenlijk praten we dan over macht en strijd.
Bemiddeling daarentegen poogt een minimale grondhouding van  - zij het kwetsbaar - vertrouwen te creëren om terug aan de onderhandelingstafel te gaan zitten en zo een oplossing voor de onenigheid te vinden.

We gaan op zoek naar wat cliënten nodig hebben om tot een overeenkomst te kunnen komen. Ook de afwezige (de kinderen bijvoorbeeld) krijgt een plaats. Er wordt niet geargumenteerd over wie (on)gelijk heeft, maar de cliënten zoeken naar een antwoord op de vraag hoe elk der betrokkenen in het conflict het best kan geholpen worden: wat hun noden en belangen zijn, en wat de eigen inbreng kan zijn om daar toe te komen. Het uiteindelijke resultaat van deze zoektocht in dialoog wordt door hen zelf beslist en bijgevolg niet door een derde partij opgedrongen (in een vonnis bijvoorbeeld). Dat zorgt ervoor dat de uitkomst een zeer grote kans maakt om door hen gerespecteerd te worden. Dat is de meerwaarde van bemiddeling. Ondertussen hebben de betrokkenen de kans hebben gekregen om op een andere manier naar hun conflict te kijken en hebben ze tools meegekregen om in de toekomst niet te verzanden in een welles-nietes spel van argumenteren. Ze hebben leren kijken naar de nood achter de vraag om daarna tot een gedragen (juridische) overeenkomst te komen.
Zo is het dat aanslepende conflicten tot een uitkomst leiden én in de toekomst worden vermeden.

In die zin worden energie en kosten bespaard!

De droom van de bemiddelaar is zichzelf overbodig te maken...